เรื่องย่อ: ขัปปะเป็นสัตว์ในตำนานเรื่องเล่าญี่ปุ่น ริวโนะซุเกะ อะคุตะงาวะ ได้นำตัวละครตัวนี้มาเขียนเป็นนิยาย โดยเริ่มเรื่องจากการเล่าของผู้ป่วยหมายเลข 23 ในโรงพยาบาลจิตเวช เขาตกลงไปในโลกของขัปปะขณะกำลังไปปีนเขา โลกของขัปปะที่เขาตกลงไปทำให้เรียนรู้วิถีชีวิตขัปปะว่าแตกต่างจากโลกมนุษย์เป็นอย่างมาก สิ่งที่ขัปปะเห็นว่าไร้สาระ ส่วนมนุษย์เรากลับเป็นเรื่องซีเรียส ตรงข้ามดุจดังกระจกเงา ซึ่งสะท้อนวิธีชีวิตสังคมในแบบเสียดสี ขำขื่น อย่างเข้มข้น
 
“ขัปปะ” สะท้อนภาพสังคมญี่ปุ่น และสังคมปัจจุบันทั่วโลก ที่เติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด มุมมองของอะคุตะงาวะกับทุนนิยม เป็นทั้งความแปลกแยกและความเจ็บปวด เศรษฐกิจตกต่ำกลายเป็นตัวเร่งให้ชีวิตของอะคุตะงาวะประสบความยากลำบากในการดำรงชีวิต โรคนอนไม่หลับคุกคามอย่างรุนแรง สภาพจิตใจตกตำ่ทำให้เขาทุกข์ทรมาน
 
ตอนท้ายของนิยาย “ขัปปะ” ตัวเอก “ข้าพเจ้า” ต้องการหาทางกลับโลกมนุษย์ เมื่อกลับไปแล้วเขาจะไม่สามารถหวนคืนดินแดนขัปปะได้อีก ความล้มเหลวในการปรับตัวในโลกมนุษย์ของเขากินเวลานานเป็นปี ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจ ทำธุรกิจล้มเหลว สุดท้ายจบชีวิตในโรงพยาบาลบ้า การหวนคืนโลกมนุษย์ของ “ข้าพเจ้า” ไม่ต่างจากการเดินทางกลับโตเกียวของอะคุตะงาวะ ชีวิตของ “ข้าพเจ้า” ก็เต็มไปด้วยภาพหลอนของเหล่าขัปปะที่มาเยี่ยมในโรงพยาบาล เขาอ่านบทกวีจากสมุดโทรศัพท์ ชีวิตที่ถูกออกแบบมาในนิยายขัปปะ ไม่ใช่ทางเลือกสุดท้ายของอะคุตะงาวะเลยแม้แต่น้อย เพราะถ้าเป็นเส้นทางนี้ ชีวิตจบลงด้วยความบ้า หรือฟั่นเฟือน มันช่างเป็นชีวิตที่แสนเศร้าและเต็มไปด้วยความอัปลักษณ์หดหู่เสียจริง
 
“ขัปปะกำเนิดจากความขยะแขยงของผมต่อหลายๆ สิ่ง ส่วนมากก็เป็นตัวผมเอง” เขาเขียนให้ ไทจิ โยชิดะ นักวิจารณ์วรรณกรรมได้รับทราบถึงภาวะของเขาในเวลานั้น ซึ่งมันคือภาพของเขาที่แสนเศร้า
 
“ขัปปะ” เล่มนี้แปลจากภาษาญี่ปุ่นโดยอาจารย์กัลยาณี สีตสุวรรณ อาจารย์ภาควิชาภาษาญี่ปุ่นจากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ถ่ายทอดออกมาเป็นภาษาไทยได้อย่างลึกซึ้งและสวยงาม แม้อาจารย์กัลยาณีจะเอ่ยว่าภาษาไทยกับภาษาญี่ปุ่นไม่มีสิ่งใดเหมือนกันเลย ทว่าจากประสบการณ์ในการแปลของอาจารย์กัลยาณี ทำให้นิยายเรื่องขัปปะ ของอะคุตะงาวะ กลายเป็น ผลงานแปลที่ทรงคุณค่าต่อวรวรรณกรรมอย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆ