00.30

เที่ยงคืนครึ่ง ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงรถจากภายนอกมีให้ได้ยินเป็นระยะๆ อากาศภายในร้อนแต่ก็ไม่อบอ่าว ผมนั่งทำงานเพียงลำพัง อยู่ในโลกของความเป็นจริง แต่สิ่งที่ทับซ้อนอยู่ กลับมีใครบางคนนั่งอยู่ข้างๆ ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร เธอมาเมื่อไร และมาทำอะไร ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้สนใจเธอนัก เหมือนกับไม่ได้สนใจผู้คนในโลกของความเป็นจริงอยู่แล้ว ส่วนตัวเธอเองก็เพียงนั่งมองมาเงียบๆ ไม่ได้พูดหรือต้องการสื่อสารอะไร เธอเพียงมอง มอง แล้วก็มอง จนบางครั้งผมอยากจะเอ่ยปากถามว่า 'มองทำไม' แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะพูดกับใครทั้งสิ้น

เวลาล้วงเลยไปพอสมควร ผมทำงานจนลืมเธอไปพักใหญ่ หันกลับไปดู เธอไม่อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว 'เธอหายไปไหนนะ' ผมเริ่มสงสัย ทันใดนั้น ร่างของเธอก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนหน้า เธอยืนอยู่ สายตายังคงจ้องมาที่ผมเขม็ง เป็นสายตาที่ดูอาฆาตพยาบาท แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ผมเย็นสันหลังวาบ ขนลุุกชัน แต่ก็ไม่ละสายตาไปจากเธอ เธอขยับกายเดินเข้ามาช้าๆ ด้วยท่าทางเหมือนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ ผมนั่งตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูก เหมือนร่างกายจะขยับไม่ได้ ในใจนึกจะทำอย่างไรดีนะ เธอต้องการอะไรกันแน่ เธอเดินใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา จนมือของเธอเกือบจะเอื้อมถึงตัวผมอยู่แล้วในตอนนี้ ผมตัดสินใจฝืนตัวลุกพลวดขึ้นยืน ร่างของเธอก็อันตรธานหายไปในทันที ผมยืนหอบหายใจถี่ หัวใจเต้นแรงและเร็ว ผมมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง 'เกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น' ผมนึกในใจ ผมฝันไปหรือเรื่องจริง หรือสิ่งที่เกิดเป็นเพียงจินตนาการไปเอง ความกังวลเข้าเกาะกินหัวใจผมจนแทบบ้า

ผมกลับมานั่งทำงานอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงรถจากภายนอกยังคงมีให้ได้ยินเป็นระยะๆ อากาศเริ่มเย็นลง ผมนั่งทำงานเพียงลำพัง อยู่ในโลกของความเป็นจริง แต่สิ่งที่ทับซ้อนอยู่ กลับมีร่างของใครอีกคน อีกคน อีกคน อีกคน และอีกคนๆๆๆๆ ปรากฏขึ้นมา