#2

หายไปนาน.. ต้องขอโทษด้วย

ชีวิตช่วงนี้มีเรื่องเยอะแยะเต็มไปหมด

เพื่อไม่เป็นการ เวิ่นเว้อ เรามาต่อกันเลยดีกว่า

หลังจากเจอกันที่ร้านกาแฟ

ลูคัสก็ส่งข้อความมาชวนไปดื่มเบียร์ด้วย

แต่ช่วงนั้นเราค่อนข้างงานยุ่ง ทั้งเรียน ทั้งทำงาน

เลยกลายเป็นว่าเย็นวันถัดมาเท่านั้นที่พอจะว่างเจอ

19 September 2017 / บาร์เก่าของคนท้องถิ่น ที่ถ้าเรามาคนเดียว คงไม่กล้าเข้าไปนั่งแน่ๆ

เวลาประมาณสองทุ่มนิดๆ เรายืนรออยู่หน้าบาร์ที่ลูคัสเป็นคนแนะนำให้มาเจอ เพราะบาร์ดูเก่าแล้วคนด้านในก็มีแต่คนท้องถิ่น ด้วยความที่เป็นสาวหัวดำเพียงนางเดียวที่เข้ามาแถวนี้ เลยไม่กล้าเข้าไปคนเดียว ไม่ถึง1นาที ลูคัสก็เดินมาถึงหน้าร้าน

“ผมเลทหรือเปล่า? ทำไมคุณไม่เข้าไปรอด้านในหล่ะ?”

ฉันยิ้มให้เค้า

“คุณไม่ได้มาช้าหรอก ฉันเพิ่งมาถึงนี่เอง”

เค้ายิ้มตอบ พร้อมเปิดประตูให้

เราเดินถึงหน้าบาร์เพื่อจะสั่งเครื่องดื่ม

เค้าถามฉันว่าจะดื่มอะไร ฉันเองก็ไม่ใช่คนเลือกมา

เลยเอาอะไรก็ได้ที่เค้าสั่ง ฉันเข้าไปหาที่นั่งรอก่อน

ลูคัสเดินตามมาพร้อมเบียร์แก้วใหญ่สองแก้วในมือ

คืออะไรแบบนี้มันเป็นภาพที่ฉันเคยเห็นแต่ในหนังฝรั่ง

ไม่คิดว่า มันจะเกิดขึ้นในชีวิตเราด้วย

ทุกอย่างมันดูน่าตื่นเต้น น่าสนใจ และใหม่ไปหมด

แล้วเราก็เริ่มคุยกัน...

ลูคัสเกิดที่อังกฤษ โตที่ซิดนี่ย์ แล้วย้ายมาอยู่ที่แทสมาเนีย

เค้าทำงานด้านโปรดักชั่น ทำหนังสั้น และสอนเด็กๆทำหนังด้วย

ฉันเลยบอกเค้าไปว่าฉันเอง ก็เคยทำงานด้านอาร์ทและโปรดักชั่นมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันกลับมาเรียนเป็นเชฟอยู่ที่นี่

ลูคัสเลยถามฉันว่า ฉันฝันที่จะทำงานแบบไหน เค้าบอกฉันว่า ฉันไม่ควรทิ้งในสิ่งที่ฉันชอบทำ เค้าสนับสนุนให้ฉันทำอะไรที่ฉันสนใจและชอบจริงๆมากกว่า

เราคุยกันถึงเรื่องชีวิต เรื่องการเมือง เรื่องประเพณี

เรื่องความชอบด้านดนตรีและภาพยนตร์

ทุกเรื่องที่เราหยิบขึ้นมาคุยกันได้ คุยไปจิบเบียร์ไป

สองแก้วผ่านไป สามแก้วผ่านไป

มารู้สึกตัวอีกที พนักงานเสิร์ฟที่บาร์เดินมาบอกเราว่า

“อีก10นาทีจะปิดร้านแล้วนะคะ”

เรามองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ

นี่มัน ห้าทุ่มแล้ว??

“เอิ่ม.. คุณโอเคไหม?”

ลูคัสถามฉัน เพราะตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพหน้าแดงก่ำ

เอามือท้าวคางตัวเองไว้กับโต๊ะ เอาง่ายๆคือ เมาแล้วจ้า

“ฉันคิดว่า ฉังคงเมาแหล่ะ”

ลูคัสยิ้มกว้าง

“คุณคิดว่าหรอ? เมาแล้วหรอ คุณดื่มไปไม่เยอะเท่าไหร่เลยนะ”

“ฉันไม่ได้ทานอะไรก่อนมานี่เลย มันก็เมาง่ายหน่ะสิ”

เอิ่มถ้างั้น... คุณอยากไปนั่งพัก ดื่มชาที่บ้านผมไหม?

“ห๊ะ? บ้านคุณหรอ?”

“บ้านผมอยู่ตรงมุมถนนนี้เอง เดินไป5นาที”

ขอเสียของเราเวลาเมาก็คือ

ใครชวนไปไหน ก็ไปสิจ้ะ... (ใจง่ายประมาณนึง)

เราเดินออกมาจากบาร์ เพิ่อที่จะเดินไปบ้านของลูคัส

“ฉันดื่มไปแค่สามแก้วเอง ทำไมมึนขนาดนี้กันนะ”

ฉันพูดขึ้น พร้อมเอามือกุมหัว เพราะเริ่มจะทรงตัวไม่ไหว

“ก็นะ..คุณไม่ได้ทานข้าว ดื่มเบียร์แก้วใหญ่ไปสองแก้ว แก้วเล็กอีกหนึ่ง คำนวญดูแล้วน่าจะเท่ากับคุณดื่มไวน์คนเดียวเกือบหมดขวด อื้ม จะเมาก็ไม่แปลกนะ”

ลูคัสพูดจบหันมามองที่ฉัน ที่กำลังหัวหมุน

“ถ้าไม่รังเกียจ ให้จับมือคุณเอาไว้แล้วกันนะ ผมไม่อยากให้คุณล้มลงไปกลางถนน”

เค้ายิ้มพร้อมคว้ามือซ้ายฉันไปกุมไว้ พยายามประคองตัวฉันให้เดินข้างๆเค้า

แล้วเราก็เดินมาถึง บ้านเลขที่146

อ่า... บ้านผู้ชาย

ฉันกำลังจะเดินเข้าบ้านผู้ชาย ยามวิการ!!!

ตายแล้วววววววว

-

—

ตายแล้วววววววว—

—

—-——

โปรดติดตาม ตอนต่อไป...