แสงจันทร์บาดเท้า คนเศร้าทำให้หล่อนมีอารมณ์

แทนที่จะบรรจงป้อนให้ที่ริมฝีปากหล่อน เขากลับยัดมันใส่ปากหล่อนอย่างหนักมือ

หล่อนแตะปลายลิ้นรับทันทีก่อนดูดแรงๆ ประกบริมฝีปากแน่นแนบราวกับกลัวมันจะหล่นเลื่อนหายไป

แผ่วเสียงซี้ดเบาๆเมื่อพ่นควันพร่างเป็นม่านหมอกหนา พร้อมๆกับที่เปลือกตาพลันหรุบหรี่ลงอย่างหนืดหน่วง

‘ของมันแรง ระวังนะ’ คำเตือนปนหัวเราะนั้นมาช้า หล่อนคลี่ยิ้มละไม ใช้ปลายนิ้วโป้งและนิ้วชี้ดึงบุหรี่มวนยับจากริมฝีปากส่งคืนให้เขา

คนหนุ่มในกางเกงยีนส์สีท้องฟ้า เบียดอกเปลือยมาชิดทรวงอกหล่อน

“อยากอึ๊บคุณจัง” เขากระซิบ บดริมฝีปากซุกไซ้ใบหูแล้วไล้ปลายคางสากเคราไปทั่วลำคอจนทั้งตัวหล่อนสะท้าน

“ผมต้องทำไง คุณถึงจะยอมเป็นของผม” เขาฝังหน้าไล้โลมไปทั่วบ่าไหล่ไล่ไปที่ต้นแขนเปลือยของหล่อน เขาใช้ริมฝีปากหยักสวยเหมือนคันธนูรูดสายเดี่ยวสีเขียวมัสตาร์ดให้ค่อยๆหลุดเลื่อนลงไป “ผมนี่แหละโฮลเด้น เดอะแคชเชอร์ คุณดูสิ มันมีแต่คนร่วงหล่น ใครๆมันก็เป็นกันทั้งนั้น ทุกคนพูดถึงความร่วงหล่น ทุกคนรู้สึกกำลังร่วงหล่น ใครหล่นลงไปลึกกว่าใครนั่นอีกเรื่อง แต่คนที่จะยืนอยู่สุดก้นเหวเพื่อรอรับคนร่วงหล่นทุกๆคนนั่นดิแม่งโคตรเศร้ากว่าใครๆหน้าไหนในจักรวาลนี้เลย ผมนี่แหละโฮลเด้น คุณก็รู้”

“ไม่หรอก ฉันไม่ค่อยรู้อะไรนักหรอก” หล่อนตอบอยู่ภายในใจ

ที่เพียงรู้คือคนเศร้าทำให้หล่อนมีอารมณ์หื่นกระสันต์ ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ หล่อนเห็นคนหนุ่มคนนี้นั่งจ้องมองปลายฟ้าเงียบงันอยู่กับเอียน เคอร์ติส กับแอทโมสเฟียร์ หล่อนไม่ได้กลัวเขาจะแขวนคอตัวตายอย่างเอียนหรอก เพราะไม่ว่าจะเลือกตายแบบไหน มันก็เป็นวิธีของใครของมันที่จะทำให้หนีไปจากชีวิตของตัวเองได้ตลอดกาล แต่อาจเพราะแสงสีแดงอมส้มเศร้าจากขอบฟ้าที่อาบย้อมบรรยากาศและเงาของเขาในนาทีนั้นต่างหาก ที่มันสวยหม่นเสียจนหล่อนต้องเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา นั่งคร่อมลงบนตักเขา ดึงหูฟังข้างนึงจากหูเขามายัดใส่หูซ้ายของตัวเอง และพบว่าที่ลั่นดังอยู่นั้นคือ บทเพลงของเอียนที่ทุกกังวานเสียงและตัวโน้ตทุกตัวมีชีวิตขึ้นมาจากความแตกสลาย

นาทีต่อมาหล่อนจึงโน้มตัวจูบดวงตาเศร้าของเขาแรงๆก่อนกระซิบข้างหูเขา อยากฟัคกันมั้ย?

อย่าหันจากไป

อย่างเงียบงัน

ความสับสนของเธอ

ภาพหลอนลวงของฉัน

สวมมันไว้ดุจหน้ากากแห่งความเกลียดชังตัวเอง

ประจัญหน้ากับมัน แล้วก็ตายไป

อย่าเดินจากไป

แต่ก็นั่นแหละ ที่สุดหล่อนก็พบว่าหล่อนเข้าใจผิด มีคนมากมายรู้จักความเศร้า แต่พวกเขาไม่ใช่คนเศร้า ไม่ต่างกับเขาคนนี้ คนที่หล่อนอนุญาตให้เขาปล้ำเปลื้องหล่อนจนเปล่าเปลือยและกำลังขยับท่อนรักของเขาในตัวหล่อนอย่างไม่เป็นจังหวะราวกับคนหนุ่มเพิ่งแรกก้าวสู่ฟลอร์เต้นรำ หรือไม่ก็กลัวหล่อนจะช้ำชอกบุบสลาย และปากเขายังคงพร่ำถึงอะไรมากมายที่เขาคงเข้าใจว่ามันจะจุดไฟสวาทของหล่อนให้ลุกโชน

“คุณคือสีฟ้าของผม แต่ไม่ใช่สีฟ้าสงบนิ่งอย่างหนังบิ๊กบลูส์นะ แล้วก็ไม่ใช่สีฟ้าอุ่นๆเหงาๆอย่างหนังเรื่องบลูอิสเดอะวอร์มเมสท์คัลเล่อะนั่นด้วย แต่มันเป็นสีฟ้าเข้มจนเกือบมืดเหมือนสีในหนังสเปน อะซูล โอสคูโร่ว กาซี เนโกร ของผู้กำกับซานเชซ เรื่องโปรดของคุณทั้งสามเรื่องเลยใช่มั้ยล่ะ ผมเคยเห็นคุณเขียนถึง บางคนอาจจำได้เพราะเขาพยามจะจำสิ่งที่คุณชอบ แต่ของผมน่ะ ผมจำได้เพราะพยายามที่จะเข้าใจคุณ”

“เมื่อไหร่จะหยุดพล่ามสักที ฉันไม่อยากฟังอะไรแบบนั้น ฉันอยากให้คุณฟัคฉันหนักๆ ฉันอยากได้ยินคุณกรีดร้อง ร้องคำรามให้เหมือนสัตว์ป่า”

หล่อนรำพึงขึ้งโกรธแล้วหลับตา เสียงคลื่นครืนอยู่ไกลๆที่ไหนสักแห่ง

แล้วคนรักเก่าของหล่อนก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาทาบทับ หล่อนลืมตาขึ้นสบตาเขา ความกราดเกี้ยวในแววตาคู่นั้นทำหล่อนร้อนวาบไปทั้งตัว หล่อนผงกหัวขึ้นไปจูบปากเขาแรงๆด้วยถวิลหา สองแขนโอบรัดเขาแน่น เรียวขายกขึ้นรัดรั้งบั้นท้ายของเขาที่กระแทกกระทั้นดุดัน

เสียงคลื่นครางครวญ

หล่อนเปิดเปลือกตา ลมหายใจยังหอบกระเส่า ลุกขึ้นนั่งมองไกลไปในทะเลมืด มือควานหาซองบุหรี่และไฟแช็คบนผ้าปูนั่งผืนโตพลางปัดเม็ดทรายขาวละเอียดที่เกลื่อนเปื้อนบนผ้ายับยู่

ผืนหาดทอดยาว เงียบเปลี่ยว จันทร์เสี้ยวแขวนตัวนวลนิ่งบนผืนฟ้า

ถ้าดาวร้างดวงนี้หยุดเวลาอยู่แค่ตรงนี้ มันก็คงดีที่หล่อนจะได้นอนมองพระจันทร์ไปชั่วกาล

หล่อนจุดบุหรี่มวนสลิมสูบก่อนลุกจากผ้าลายดอกพู่ระหง เท้าเหยียบย่างอย่างเต็มเท้าไปบนผืนทรายเย็นนุ่ม แสงจันทร์วิบวับบาดเท้าจนเจ็บแปลบแม้มองไม่เห็นเลือด หล่อนยักไหล่ ก็แค่อีกบาดแผลจากสิ่งที่เราเฝ้าหลงใหล บาดแผลที่ไม่มีเลือดมันจะเจ็บปวดนาน และเจ็บได้อีกเสมอไปจนตลอดชีวิตโดยไม่ต้องมีใครมาเปิดปากแผลด้วยซ้ำ

ลุกเดินเปลือยลงไปในทะเลจนระดับน้ำแตะหัวเข่า โน้มตัวลงเล็กน้อย แล้วขยี้ปลายนิ้วเหนียวชุ่มกับปลายคลื่น

‘ ค วั น บุ ห รี่ ’

กรุงเทพฯ มกรารัญจวน 25.2018