Ctrl + Shift + C > Ctrl + Shift + V

“อะอะ...เฉลยให้ก็ได้… มึงกำลังฝันอยู่”

กี่ครั้งแล้ววะ ที่กูต้องมองหน้าอ่อนๆของมึงก่อนสะดุ้งตื่น ฟังเสียงเล็กๆอย่างกับเด็กของมึงวนอยู่อย่างนั้น และอีกกี่ครั้ง ที่กูต้องจ้องย้อนเข้าไป ในแววตาหวานฉ่ำ เห็นมึงหัวเราะขำขันให้กับอาการโง่งั่งของกู มึงมันไม่เคยโตขึ้นมาบ้างเลย

เออดิ ก็ตอนอยู่ในนั้นกูลืมทุกอย่าง กูไม่เคยจำได้เลยสักที ว่าฝันแบบนี้มากี่รอบแล้ว นี่ก็หลายสิบแล้วมั้ง ใครมันจะไปจำเก่งเหมือนมึง

ตลกสัสๆอะ เมื่อก่อนความจำมึงดีเหี้ยๆ ตอนสอบมึงไม่เคยพลาดเลยซักกระเบียดนิ้ว อย่างกับก้อปปี้เพลส

กูไม่เคยบอกกับมึงเรื่องหนึ่ง แต่เดาว่ามึงคงจะรู้อยู่แล้วแหละ

ก็ตอนมึงย้ายเข้ามาเรียนใหม่ๆ ตอนมอสี่อะ ทันทีที่ชื่อมึงเด้งข้ามหัวทุกคนขึ้นไปบนที่หนึ่งของบอร์ดประกาศผลสอบนั่น ค่อนชั้นก็ต่างก็พากันตั้งเค้าว่ามึงโกงกันหมด กูก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น แอบสะใจโคตรๆเลย ตอนมึงโดนเรียกไปสอบอีกรอบ แต่มึงก็ดันทำคะแนนเต็ม สูงกว่ารอบก่อนอีก ก็เลยหน้าแหกไปตามๆกัน สมองมึงมันฮาร์ทดิสก์ดีๆนี่เอง

แต่ว่ามึงเอาเวลาไหนไปจำมันได้หมดวะ กูเห็นตอนเรียนมึงก็เอาแต่นอน นอน นอน ละก็นอน ขนาดกูว่ากูชอบแอบหลับในชั้นแล้วนะ ตื่นมายังเจอมึงหลับอยู่เลย เราผลัดกันตื่น ผลัดกันนอน แต่ส่วนใหญ่กูมักจะโดนมึงน็อกรอบ จนขนาดว่าเพื่อนในห้องแอบจับเราไปเป็นคู่จิ้น นึกแล้วก็ขำดีเนาะ

คิดย้อนเรื่องเก่าแล้วก็รู้สึกตัวเองเลวขึ้นมาทันทีเลยว่ะ ตอนนั้นมึงยังไม่ประสีประสา แล้วก็ดันพูดเพราะอีก บางทีกูคิดว่าการปล่อยให้มึงพูดเพราะไปแบบนั้นมันคงจะดีกว่าอีก กูไม่ควรไปเติมไฟให้มึงอยากเรียกกูแบบนั้นเลย แต่ก็ยังดีนะ ที่มึงใช้มันกับแค่กู ใครจะไปเชื่อ ว่าคนที่ไม่เคยพูดกันสักคำ ทั้งทั้งที่ก็เรียนอยู่ห้องเดียวกันมาตั้งสามปี จะได้ดิ่งลึกไปด้วยกันขนาดนี้ อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิดจริงๆนะ

กูยังสงสัยไม่หายว่า นี่เราอยู่บนโลกเดียวกันจริงๆใช่มั้ย หกเจ็ดปีก่อน เราเห็นหน้ากันทุกวัน แต่ดันไม่มีซักคำให้ได้แลกเปลี่ยน กูสังเกตมึง มึงก็อาจจะสังเกตกูอยู่เหมือนกัน ก็แค่นั้น

แต่มาตอนนี้ ดันเป็นคุยแชทกันทุกวัน แต่ไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันสักครั้ง แค่รูปก็ยังไม่ได้เห็น นี่ตกลงใช่มึงจริงป่าวเนี่ยะ ฮ่าๆๆๆ

แต่มันก็แปลกดี มึงอาจจะไม่รู้ตัวว่าการที่มึงลึกลับแบบนี้ ดันทำให้กูเชื่อสนิทใจว่านั่นมันคือมึงจริงๆ ถึงแม้มึงจะไม่ใช่มึงตัวจริงก็ตาม งงมั้ย

คือกูจะบอกว่า บางครั้งเราแค่ฝั่งใจกับใครในแค่เรื่องบางเรื่อง อาจเลือกที่จะจำมาแค่จุดๆเดียว สำหรับมึง มันคือการชอบหลับ ชอบทำตัวลึกลับ กูมีให้แค่นั้น มันเลยสนิทใจว่ายังไงก็ใช่มึง

ตราบที่เรายังไม่ได้สัมผัสอะไรกัน กูมองว่ามันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรนะ แล้วนี่ก็ราวเดือนกว่าแล้ว ที่มึงหายไป จะเป็นตายร้ายดีอะไรก็ไม่เห็นจะมาบอกกัน ทิ้งไว้ให้กูแค่ฝันอินเซปชั่น ฝันซ้ำฝันซ้อน

แต่ถึงยังไงก็ขอบใจแล้วกัน ที่วกย้อนกลับมา ทำให้กูได้รู้สึกคิดถึงกลิ่นอายเก่าของอดีตที่เผลอกลบฝังมันไปนาน เพราะเสือกไปจำว่ามีแต่เรื่องน่าเบื่อ

ทำให้ได้เห็นว่า ตอนนั้นมันมีอะไรมากมายซุกซ่อนอยู่ เรื่องราวน่าสนใจนอกอาณาเขตการใส่ใจของตัวกู และที่สำคัญ ทำให้กูย้อนกลับไป ‘คิดถึง’ ใครซักคนที่เคยลืม ซึ่งคนคนนั้นมันก็คือมึงนั่นแหละ

สุดท้ายตอนนี้ก็ไม่มีมึงอีกต่อไป รู้ดี ในความฝัน มึงในร่างเด็กมอปลายคนนั้นก็จะต้องหายไปด้วยเช่นกันซักวันหนึ่ง ที่กูพอจะทำได้ตอนนี้ คือการจด เพื่อจำน่ะสินะ

“เอ่อ…ยอมรับแล้วก็ได้…กูกำลังฝันอยู่จริงๆ”

Ctrl + S