เมื่อฉันเหนื่อยล้า, โดพามีนในสมองจึงลดลง.

ภายใน / ยิม / กลางวัน  เสียงหน้าแข้งกระทบกับเป้าล่อขนาดสั้น ฉันถนัดขวา แต่ดันเตะซ้ายได้แรงกว่า  "ซ้าย ขวา แย็บ อัพเปอร์คัทซ้ายสองที" ฉันซ้อมอยู่ประมาณสามถึงสี่ยก ก่อนจะนั่งพักดื่มน้ำ  ในสภาพเหงื่อท่วมตัว  "เป็นยังไง เหนื่อยกว่าเมื่อวานไหมวันนี้ ?" ครูฝึกเดินมาถามฉัน  ฉันพยักหน้า เขายิ้มร่า ฉันเดาว่าเขาคงพอใจในคำตอบ เขาเล่าเรื่องราวในวัยเด็กให้ฉันฟังขณะที่ฉันกำลังเล่นหน้าท้อง เราต่างแลกเปลี่ยนประสบการณ์ซึ่งกันและกัน ฉันได้เรียนรู้คุณค่าของการมีชีวิตอยู่มากขึ้นกว่าเมื่อก่อน เมื่อได้ฟังเรื่องราวของเขา  ฉันสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลง ฉันรู้สึกมีความสุข เมื่อเม็ดเหงื่อผุดซึมออกมาจากรูขุมขน สาร Endorphin กลับมาหลั่งอีกครั้ง ถือเป็นสัญญาณการเริ่มต้นใหม่ที่ดี แม้จะปวดระบมไปทั่วทั้งร่างกาย  "นี่สินะ ที่เรียกว่า ความสุขบนความเจ็บปวด" ฉันใช้เวลามากกว่าสามชั่วโมงในยิม ตลอดเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา มันคงเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ฉันอยากจะเก็บเกี่ยวให้ได้มากที่สุด  ถ้าให้เปรียบชีวิตของฉันช่วงนี้ คงจะเหมือนโควทจากหนัง เรื่อง Chungking Express ที่กล่าวว่า ผมจะวิ่งให้เหงื่อมันออกจนหมดตัว ร่างกายจะได้ไม่เหลือน้ำเอาไว้เป็นน้ำตา นึกดูเป็นเรื่องน่าขัน ที่ผ่านมาเราเสียแรงกายและแรงใจให้กับความสัมพันธ์ ที่ไม่ได้รับความสุขกลับมา แต่แปลกที่ตอนนี้เราเสียแรงกายไปมากกว่าเมื่อก่อน แต่กลับได้รับแรงใจมหาศาล  บางเหตุการณ์หรือบางความสัมพันธ์ที่เข้ามา ไม่ว่าจะในเชิงใดก็ตามแต่ หากเข้ามาดีก็เป็นเหมือนกำไรชีวิต แย่หน่อยก็แค่ได้เรียนรู้และเติบโตขึ้น เพื่อเลี่ยงจะที่นำตัวเองไปสู่จุดนั้นอีกครั้ง  แต่อย่างไรก็ตาม มนุษย์ยังคงแสวงหาความสุขบนความเจ็บปวด ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ เพราะอย่างน้อย ก็เพื่อไปกระตุ้นให้หัวใจ สมอง และน้ำตาได้ชำระออกมาบ้าง พอเป็นพิธี.