เมื่อพระจันทร์ส่องแสง

ข้าพเจ้าตื่นจากอาการหลับใหลที่ไร้สติ มันมาอย่างไม่ทันตั้งตัวทุกครั้ง

คงนับว่าเป็นการดีที่ข้าพเจ้าจะได้พักผ่อนหลังจากกาลเวลาที่ไม่สิ้นสุดทั้งมวล

...

ทว่าภวังค์แห่งการพักผ่อนที่ต้องฝันถึงหญิงสาวผู้นั้น

อาจไม่ต่างอะไรกับอาการนอนไม่หลับที่มักจะเล่นงานข้าพเจ้าทุกที

เมื่อข้าพเจ้าหมกมุ่นและวนเวียนคิดถึงเธอคนดังกล่าว

หลายราตรีที่ผ่านมา ข้าพเจ้าไม่รู้เดือน รู้ตะวัน หรือเวลา

มีเพียงตัวหนังสือที่คอยปลอบประโลมจิตใจในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้

ผนังของห้องแคบที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนช่างน่ากลัวเหลือเกิน

แต่ข้าพเจ้ากลับอุ่นใจในรอยขีดข่วนเป็นตัวหนังสือเหล่านั้น

จะว่าไป ข้าพเจ้าไม่ได้ฝันถึงหญิงสาวผู้นั้นนานมากแล้ว

ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะอาการนอนไม่หลับจนต้องพึ่งสารสังเคราะห์

ระบบประสาทที่ผิดปกติจนเป็นปกติของข้าพเจ้า

ระบบร่างกายที่ไม่สมประกอบของตัวเอง

หรืออาจเป็นเพราะจิตใต้สำนึกที่ปิดกั้นอาการหวาดผวาเหล่านั้นก็ได้

เช่นนี้..

ข้าพเจ้าหลับลี้หนีภัยมาอยู่ในห้องใต้หลังคาที่คับแคบ

ต้องขอบคุณชายผู้นั้นที่ให้ที่พักพิงแก่ข้าพเจ้า

คอยเป็นเพื่อนดูแลยามคับขันเสมอมา

เขาอยู่เป็นเพื่อนข้าพเจ้าขณะที่จิตใจของตัวเองก็เริ่มกร่อนกิน

และค่อย ๆ กัดกลืนตัวเขาเองอยู่เป็นระยะ ๆ

เป็นอาการเดียวกับข้าพเจ้า

เมื่อเห็นหญิงสาวผู้นั้น

..

.

"ตื่น ๆ ได้แล้ว"

แสงสว่างเจิดจ้ากระทบที่หน้าของข้าพเจ้า

รอยยิ้มของเธอแสบตายิ่งกว่าแสงอาทิตย์ที่กระทบตัวเธอเสียอีก

แต่ว่าร่องรอยจาง ๆ นี่ ทำให้ข้าพเจ้าตระหนักว่า

สิ่งเหล่านี้คือความฝัน ภาพที่เห็นอยู่นี้ไม่ใช่ความจริง

หญิงสาวผู้นั้นกำลังกลับมาทวงทุกสิ่งที่เป็นของเธอ

ข้าพเจ้าหวาดกลัวในความมืดมิดที่ไร้จุดจบ

แต่ก็จำใจตอบเธอไป

"ตื่นแล้ว"

และข้าพเจ้าก็ตื่น

ตื่นจากอาการหลับใหลทั้งมวล

แน่ล่ะ ไม่มีหญิงสาวผู้นั้นอีกแล้ว

มีเพียงแต่ข้าพเจ้าที่ไร้ตัวตน

ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า

ข้าพเจ้าขดตัวเป็นก้อนอย่างหนาวเหน็บ

ในยามราตรีที่จันทร์ส่องแสง