เราละเมอ

เราซุ่มมองเขาจากมุมอับของร้านอยู่นานแล้ว นานจนขวดเบียร์คลายความเย็น นานจนน้ำแข็งในแก้วละลายหมดจนทำเบียร์เสียรสชาติ

ผู้ชายน่ารักคนนั้นนั่งเจิดจ้าอยู่ใต้เงาสลัวของร้านเหล้า พูดให้คุณพอนึกภาพออกคือ เขาตัวขาว สวมเสื้อสีขาว นั่นทำให้เขาดูเจิดจ้าราวกับเปล่งแสงได้ อย่างน้อยก็ในสายตาของเรา

ใช่...ใช่ เราตกหลุมชอบโครมเบ้อเร่อ

จินตนาการพาเราเดินเข้าไปชนแก้วกับเขา สร้างบทสนทนา จบด้วยการพาเขากลับไปสานต่อที่เตียง

เราชำแรกแทรกเข้าไปในตัวเขาครั้งแล้วครั้งเล่า กดข่มเขาจนหายใจหอบสั่นและครางต่ำพร่าไม่เป็นประโยค เขานอนเนื้อตัวแดงจัดอยู่ใต้ร่างของเรา ใบหน้าเหยเกบิดเบ้อย่างน่าสงสารจากการถูกชำเราจนเขาช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

ใครบางคนชนโต๊ะเราแรงจนขวดเบียร์สั่น เรากระพริบตา หลุดออกมาจากจินตนาการลึกลับดำมืดของตัวเอง

เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น จิบเบียร์โดยไม่พูดไม่จากับใคร

พูดก็พูดเถิดคุณ การมองหน้าเขาทำให้เราเอาแต่คิดเรื่องลามก

ยิ่งมองหน้าเขานานเท่าไหร่ ก็ยิ่งนึกภาพตอนเราอุ้มเขาขึ้นพาดบนผนังได้ชัดเจนเท่านั้น

ด้วยสรีสะ ใจกลางร่างเราชื้นและแฉะ (ข้อดีเพียงอย่างเดียวของการติดอยู่ในร่างนี้คือเราตื่นเร้าได้โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ส่วนหนึ่งในข้อเสียร้อยแปดคือ เราไม่อาจชำแรกเข้าไปย่ำยีเขาได้อย่างที่ใจคิด)

เรามองหน้าเขา หนีบขา

แก่นกายโป่งพองรับการเผยอริมฝีปากนาบขอบแก้วเบียร์ของเขาอย่างซื่อตรงที่สุด