ห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกปิดตาย

และแล้วฉันก็อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคัับแคบอับชื้นนี้ ที่ฉันไม่คุ้นชินอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากความสัมพันธ์ที่ไม่เคยแปรผันตรงกันระหว่างฉันกับคุณ อาการติด ๆ ดับ ๆ ไร้แรงกระตุ้น ไร้ความเคลื่อนไหว สงบนิ่งเหมือนน้ำลึก สิ้นสุดครั้งแล้วครั้งเล่าในจิตใจของฉัน ดับและจุติ จุติและดับไปดั่งวัฏสงสาร

ฉันไม่สามารถทำอะไรกับมันได้

ความรู้สึกที่สิงสู่ในสถานที่แห่งนี้

ราวกับผู้พิการไร้ประสิทธิภาพ ทางเดินหายใจที่คับแคบ อากาศที่ไร้ทางออกเดินต่อไปไม่ได้ ฉันเห็นสายตาคู่นั้นที่ทนทุกข์ทรมานและไร้ชีวิตจิตวิญญาณ การสบตาที่ไม่เคลื่อนไหว ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จุดจบที่มืดดำ ความหวังที่แห้งกรังและปะการังที่ไม่หายใจ ไม่มีอะไรใหม่ ทุกอย่างเท่าเดิมและวนกลับไปที่เดิม คือห้องแห่งนี้และตัวฉัน

ตัวฉันเพียงเปล่าเปลือยอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกปิดตายด้วยความรักของคุณ ความตายที่เป็นนิรันดร์เท่านั้นจะพรากทุกผัสสะสัมปชัญญะของฉันไปกับคุณ แต่แน่นอนว่าไม่มีสิ่งใดที่เป็นนิรันดร์ ความสัมพันธ์ไร้จุดจบและดูเหมือนว่าจะสิ้นสุดของเราทั้งสองนั้นก็คงจะหยุดอยู่ที่ดินแดนใดสักที่หนึ่งที่เราจะหายไปจากกาลเวลา

แต่ฉันไม่สามารถจินตนาการหรือทำนายทายทักถึงมันได้

ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอนคงทนที่จะให้ฉันคาดการณ์มันได้ มีเพียงอารมณ์ที่หม่นหมองและมืดดำคอยกระทบกับประสาทสัมผัสเท่านั้น ดูไร้ทางออกสิ้นดี เหมือนกับดินสอกดขาดไส้ดินสอที่ฉันกำลังจับอยู่ มันไม่มีคำตอบอะไรให้กับฉัน ไม่มีค่าไร้สิ้นทุกสิ่ง

ในห้องเดียวกันนี้ ฉันเหมือนกับเดินอยู่ในถนนฤดูหนาวที่มีแต่หิมะขาวโพลนปกคลุมจินตนาการ หลังเมฆหมอกขาวนั้นอาจไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรืออาจมีอะไรเกิดขึ้นก็ได้ แต่ความไม่ชัดเจนนั้นทำให้ฉันค่อยๆ ขยับเขยื้อนตัวเพียงช้า ๆ ด้วยความอ่อนล้า และเมื่อลมหนาวพัดมาฉันก็จะเดินถอยหลังสักก้าวหนึ่งเพื่อดูท่าที คุณจะให้ฉันทำอย่างไรเล่า เมื่อท่ามกลางพายุหิมะใน

ห้องนี้ ฉันต้องการแสงสว่าง ไฟ ศรัทธาและความเชื่อ แม้ว่าศรัทธากับความเชื่อจะเป็นเรื่องไร้สาระที่ผู้คนสรรสร้างเติมแต่งประหนึ่งว่ามีตัวตนเป็นรูปร่างและกลุ่มก้อนไฟที่ลุกโชน แต่ว่ามันไม่มีจริงยังไงล่ะ

คุณคงรู้ดีถ้าคุณรู้ว่าฉันคิดอย่างไร ทว่าคุณคงไม่คิดเช่นนั้น เพราะในยามมืดมิดไร้ทางออกจากความไม่แน่นอนของจักรวาล คุณกลับมาอีกครั้งและทำให้มันปั่นป่วน อิทธิฤทธิ์ของคุณช่างน่ากลัวสำหรับจิตใต้สำนึกของฉัน มันกระอักกระอ่วนไร้ร่าง

ใช่.. อย่างไรก็ไม่ใช่ หรืออาจใช่ แต่มันไม่มีอะไรมายึดรั้งฉันไว้ได้

ฉันไม่อาจเดินต่อไปได้ และล้มลงใต้กองหิมะที่ถูกคุณนำมาฝัง

กลายเป็นศพในห้องปิดตายที่ไม่มีใครรู้