#หนังสือที่ผมไม่ได้เขียน ]]แมวตัวนึงเดินผ่านเราไป[[ #นสทผมดข

คุณบอกว่าฉันเป็นคนเลวที่สุดในโลก อย่างน้อยก็กับผม ฉันถาม เขาตอบ

เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว แต่คุณไม่เคยปล่อยผ่าน เขาเกริ่น ฉันตาม

ผมน่ะหรือ ใช่ เขาสงสัย ฉันพยักหน้า

... ... เขาเงียบ ฉันจมลงในอดีต

คุณคิดว่าตอนนี้ฉันมีความสุขไหม คิดว่าน้อยกว่าผม ฉันถาม เขาตอบ

คุณน่ะหรือ มีความสุข อื้ม ฉันสงสัย เขาพยักหน้า

คุณไม่ยิ้ม แต่ผมก็ไม่ได้ร้องไห้ ฉันขมวดคิ้ว เขาฉีกยิ้ม

ความสุขของคุณหายากเกินไป ยังไง เขาอธิบาย ฉันรับฟัง

……. … เขาอธิบายยาวเหยียด ฉันหาวหวอด

สุดท้าย มันจะเหมือนคุณพยายามแนะนำตัวกับรูปปั้น และ คุณจ้องมันหวังว่ามันจะแนะนำตัวเองกลับ จบการสาธยายจากเขา ชั่วครู่ฉันนิ่ง

มีแต่คนบ้า ที่ทำแบบนั้น ซึ่งคุณ กำลังทำ ฉันปฎิเสธ เขายืนยัน

แมวตัวนึงเดินผ่านเราไป

คุณเคยตามหาขา หรือตาตัวเองไหม จะหาทำไม ในเมื่อฉันมีอยู่่แล้ว คำถามบ้าๆจากเขา คำตอบพล่อยๆจากฉัน

เพราะมีอยู่แล้วจึงไม่ต้องตามหา เพราะมีอยู่แล้วจึงลืมนึกถึง ลืมขอบคุณ ลืมให้ความสำคัญ มันก็เป็นเรื่องทั่วไปไม่ใช่หรือ เขาอธิบาย ฉันโต้

งั้น คุณคงชอบพลุมากกว่าท้องฟ้าสิน่ะ ใครบ้างไม่ชอบพลุ เขาโน้มตัว ฉันยักไหล่

พลุน่ะ สวยงามและน่าจดจำ แต่ท้องฟ้าจะอยู่ที่นั่นเสมอ แค่คุณแหงนหน้า คุณกำลังจะบอกอะไร ไม่รู้สิ่ บอกว่าผมชอบท้องฟ้าหล่ะมั้ง คุณมันแปลกคน อาจจะจริง ไม่เถียงฉันหรือ คิดว่าไม่ดีกว่า เฮ้อ..คุณยิ้มอีกแล้ว ก็ผมไม่ใช่รูปปั้นนี่ จะมั่นใจได้ไงว่าตอนนี้ฉันไม่ได้คุยกับรูปปั้น เพราะรูปปั้นไม่กินกาแฟไงหล่ะ ฉันจิบนมร้อน เขาจิบกาแฟดำ