lea-rn

5

กลิ่นบุหรี่ยังตกค้างจากในห้องน้ำ คงเป็นเธอ หรือไม่ใช่กันนะ แต่กลิ่นแบบนี้มัน...ช่าง...

1

เจอเธอครั้งแรกตอนเปิดเทอมได้สักอาทิตย์หนึ่ง ครูคนใหม่หน้าห้องน้ำชาย เธอดูตกใจเมื่อเจอกันและรีบเดินจาก ทิ้งกลิ่นบุหรี่บางส่วนเอาไว้ เพียงได้กลิ่นนั้นเขาก็เปลี่ยนใจไม่เข้า และเดินกลับเข้าห้องตามเสียงกริ่ง

เขายังเจอเธอแบบนั้นทุกเช้าก่อนเข้าเรียน ไม่รู้ว่าเธอสอนชั้นไหน ฉากหน้าของเธอคือครูที่ดูคร่ำเคร่ง แต่ดวงตาคู่นั้นที่เขาเห็นมีแต่ความสิ้นหวัง และพอได้กลิ่นบุหรี่กลิ่นน้ำหอมที่ปนเป สร้างความรู้สึกแปลกประหลาด จนเขาเองก็ไม่ได้ใช้บุหรี่ที่ตัวเองพกมา

2

เธอเป็นหลานของ ผอ.โรงเรียน ใครหลายคนบอก เรียนอย่างกระท่อนกระเเท่นกว่าจะจบอยู่หลายปี สอนวิชาสังคมศึกษาชั้นมอสี่ทับสาม เขาถึงกับหัวเราะเมื่อนึกถึงหัวข้อที่สอนในหนังสือ แต่แค่นั้นเอง ไม่ได้สนใจอะไรกับครูสาวคนนั้นมากนัก อันที่จริงเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรสักอย่างกับชีวิตในตอนนี้ มีเรื่องราวมากมายหลายอย่างให้ต้องทำและมีหลายเรื่องที่ไม่อยากทำ ข้ามไปได้ไหมชีวิตตอนนี้ ถ้ามีปุ่ม fast forward จะไม่ยอมลังเลเลย

เรื่องราวก็คงเป็นอย่างนั้น ซ้ำ ๆ ในทุกๆวันที่เจอกันตอนเช้า แม้หลัง ๆ เขาจะไม่สูบบุหรี่ที่โรงเรียนมาสักพักแล้วก็ตาม แค่หวังจะไปเจอเธอ และได้กลิ่นอันคุ้นเคย พอสร้างความผ่อนคลายก่อนเข้าเรียน ในสถานที่ ที่มีแต่นักเรียนคลั่งความสำเร็จ ไม่มีใครมาอ้อยอิ่งในยามสายก่อนเข้าเรียนหรอก ห้องน้ำชายหลังอาคารพละมีแต่เขาและเธอบนจุดตัดตรงนั้น

3

เธอไม่ตกใจอีกแล้ว หลัง ๆ ยิ้มให้ด้วยซ้ำ และหลายหนที่ดูเหมือนเธออยากจะพูดอะไร แต่ก็ได้แค่ยิ้มเซียว นานวันหญิงสาวแปลกประหลาดที่สวมบทบาทในหน้าที่ครู เริ่มเปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่ได้กลิ่นบุหรี่ แต่เหมือนมีกลิ่นบางอย่างที่แปลกไป มีกลิ่นไหม้ แต่หอมจางๆ

วันหนึ่งทั้งคู่มาเจอกันในห้องปกครอง เขาก้มหน้าถูกเทศนาเรื่องบุหรี่ที่ถูกค้นเจอ ครูปกครองพร่ำบอกถึงความดีเลิศต่างๆ นานา ของโรงเรียน จะไม่ยอมเสียชื่อเพราะเขาหรือเพราะใครเป็นอันขาด เลิกทำซะ ถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องจะถึงพ่อแม่

"..." ถ้อยคำผ่านหูแล้ววนเวียนอยู่ในห้อง เขาไม่สนใจอยู่แล้ว แต่น่าเจ็บใจที่ถูกเธอยิ้มหยัน อย่างเธอน่ะนะ...

‘ที่นี่แม่ง..’ พิมพ์สเตตัสเฟซบุ๊กค้างไว้แค่นั้น

...บรรยากาศใกล้เลิกเรียนสรรพเสียงหลากหลายรอบทิศทาง ห้องดนตรีซ้อมเพลงดังมาแผ่วเบา เสียงเชียร์ลีดเดอร์มาจากหน้าอาคารไหนสักแห่ง ม้านั่งข้างสนามฟุตบอลแทบไม่เหลือใคร แต่นักฟุตบอลของโรงเรียนยังวิ่งแข่งกันเอาเป็นเอาตาย

เมื่อจู่ ๆ เธอก็มานั่งลงข้าง ๆ ยื่นหน้ามาดูพร้อมกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ...เขาเก็บโทรศัพท์ไว้แทบไม่ทัน

“โรงเรียนแม่งอะไรล่ะ” เธอถามขึ้นดวงตาจับจ้องไปที่สนาม ท่ามกลางความอ้ำอึ้งของเด็กหนุ่ม เธอก็พูดออกมาอีก “จริง ๆ ไม่ใช่แค่ที่โรงเรียนหรอก ทุกอย่างในโลกนี่แม่ง...”

เขายิ้มเหยียด “คุณจะไปรู้อะไรล่ะ อย่าคิดว่าตัวเองรู้อะไรมากมายนัก เราถูกกดทับด้วยความหวังมากมายกว่าที่คุณจะรู้ คุณเป็นครูสอนสังคมสอนศาสนา สอนหน้าที่พลเมืองได้ยังไง คุณยังเป็นครูที่ดียังไม่ได้ด้วยซ้ำ” เด็กหนุ่มถือกระเป๋าลุกยืนควักมือออกจากกางเกงและออกเดินลบข้อความเปลี่ยนสเตตัส

มุ่งความดีเลิศเหี้ยๆ...

4

บางครั้งเขาไม่ได้มาเรียน หลายหนที่เธอไม่ได้มาสอน แต่ยามที่ได้กลับมา จะพบกันที่จุดตัดแห่งนั้นทุกเช้า

นับวัน ๆ ดวงตาเธอแดงก่ำ ยิ้มร่าเริงเกินปกติ ข่าวว่าเธอสอนแปลก ๆ เริ่มไม่รู้เรื่อง มีกลิ่นแอลกอฮอร์คลุ้งในตอนสอนหน่วยที่ห้า ‘มารยาทชาวพุทธ’ เสียงเมาท์ของครูสาว ๆ ในโรงอาหาร บอกว่าเธอถูก ผอ.เรียกไปตักเตือนหลายครั้งแล้ว ใครบางคนว่าเมื่อก่อนเธอเหลวแหลกยิ่งกว่านี้ ที่เรียนจบน่ะเพราะ ผอ.ทั้งนั้น แล้วก็.../.../.../

เย็นวันนั้น เธอนั่งอยู่ที่เดิมของเขา นั่งมองนักกีฬาของโรงเรียนกำลังซ้อมแข่งกันเอาเป็นเอาตาย เขาถอนหายใจ เกือบจะเดินจากไปแล้ว แต่อะไรบางอย่างบอกให้นั่งลง

“เหมือนเราทุกคนถูกจับเข้าสู่ลู่วิ่ง ฉันเข้าใจเธอ เธอเหนื่อยและคงเบื่อ ฉันเคยเป็นแบบเธอ ถูกบังคับ ให้มุ่งสู่ความสำเร็จในสักทาง”

เมื่อเขาไม่พูดตอบ เธอก็นิ่งอยู่ครู่ใหญ่ “แต่ฉันแม้จะผ่านลู่วิ่งพวกนั้นไปแล้ว เลือกที่จะเดินออกไม่สนอะไรสักอย่าง แต่ก็หนีไปได้ไม่ไกลพอ ถ้าฉัน ...ถ้าฉัน” เธอเอามือกุมปากเอาไว้ราวกับการต่อสู้ทางอารมณ์กับตัวเองเขาเห็นหยาดน้ำตาเพียงแวบหนึ่งสั่นๆ ก่อนที่เธอจะหัวเราะ “ฉันไม่น่าเอาเรื่องพวกนี้มาพูดกับเธอ”

เด็กหนุ่มก้มหน้า

“บอกแล้วไงล่ะว่าอย่าพยายามเข้าใจคนอื่นนักเลย คุณเข้าใจตัวคุณเองยังไม่ได้ด้วยซ้ำคุณรู้อะไรไหม เพื่อนผม...เพื่อนผมต้องจากไป เพราะอะไร” คราวนี้กลับเป็นตัวเองที่พยายามต่อสู้กับความรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนที่คิดถึงเพื่อนผู้จากไป ไปในดินแดนที่เขาเอื้อมไม่ถึง

...

“ในสังคมมีแต่คนบอกเตือนและก็ห้าม” เขาเช็ดน้ำตาลวก ๆ แรง ๆ รู้สึกเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ พยายามสะกดกลั้นน้ำตา “ทำกับเราเหมือนดินเหนียวที่ถูกปั้น ยามที่เราทำผิดทำแปลกประหลาดก็จะถูกบอกถูกตบ ตบอยู่อย่างนั้นจนมันเข้ารูปเข้ารอย แต่อยากถามมันเข้ารูปเข้ารอยของใคร เราไม่ใช่ภาชนะ!”

เธอเงียบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำไมเธอจะไม่รุ้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ถึงกลายเป็นคนไม่สนใจอะไรสักอย่าง หลังจากเพื่อนของเขาเลือกที่จะลาจากโลกใบนี้ บางขณะเธอก้อยากมีความกล้าเหมือนกับเด้กสาวคนนั้น เะอคงจะไม่ต้องทรมานแบบนี้

“คุณน่ะ...โตเป็นผู้ใหญ่สักที...”เขาพูดเสียงดังเช็ดน้ำตาที่นองหน้าเร็วแรง “คุณน่ะอ่อนแอ ผมไม่รู้หรอกว่าคุณมีปัญหาอะไร แต่เลิกเอาแต่ใจได้แล้ว ถ้าเห็นใจผม เห็นใจทุกคน ก็ให้อภัยตัวคุณเองได้ไหม”

เธอเงยหน้า คราบน้ำตาห่อหุ้มใบหน้านั้น แล้วหัวเราะทั้งน้ำตา เขามองไปในสนาม เด็กหนุ่มนักฟุตบอลคนหนึ่งวิ่งแหวกกองหลังสองคนไปยิงประตูได้ ปรากฏเสียงปรบมือเพียงชั่วครู่ เขาวิ่งไปกอดเพื่อน ...ก่อนจะ

กลับไปประจำตำแหน่งเหมือนเดิม

...

...

...

...

5

เธอหายไปแล้ว แปลกที่คราวนี้ไร้เสียงพูดใด ๆ ถึงเธอ หรือเพราะว่าใกล้สอบ หรือเพราะว่าเธอไม่มีค่าพอให้คนในโรงเรียนจดจำ แต่ทุกเช้าก่อนเข้าเรียนบนจุดตัดนั้นในโรงเรียน กลิ่นบุหรี่ยังตกค้างจากในห้องน้ำ อ้อยอิ่ง หลายครั้งคิดว่าคงเป็นเธอ หรือไม่ใช่กันนะ แต่กลิ่นแบบนี้มัน...ช่าง...