โชแปงเรียกฝน
1
ฝนทำท่าจะตกมาตลอดคืน แต่ก็ไม่ตกเสียที อากาศอบอ้าวรายรอบโอบรัด สายลมหดหายในกลีบเมฆ คุณเฝ้ารอให้ฝนตกตั้งแต่หัวค่ำ เปิดคอมพลีทน็อคเทิร์นของโชแปงจากยูทูป เป็นเพลย์ลิสต์น็อคเทิร์นยืดยาวหนึ่งชั่วโมงห้าสิบหกนาที ยืดยาวพอจะขับกล่อมลูกแมวสีดำให้หลับไปบนเตียง คุณเชื่อของคุณเองว่าเพลงของโชแปงมีไว้เพื่อเรียกฝน เสียงเปียโนของโชแปงทำให้คุณรู้สึกถึงการร่วงหล่น การร่วงหล่นซ้ำซากของหยดฝน การร่วงหล่นของตัวคุณเอง
คุณฟังน็อคเทิร์นของโชแปงจนจบ แล้วก็เปิดวนซ้ำอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเกือบตีสาม เพลงวนเวียนถึงรอบที่ห้า ตรงน็อคเทิร์น op. 15 no.2 หยดฝนก็ค่อย ๆ โปรยสายทิ้งตัวร่วงหล่นลงมา เหมือนคืนนั้น คืนที่คุณบอกเธอว่าขอพบเธอสักครั้ง การพบที่สุดท้ายกลายเป็นการจากลาชั่วนิรันดร์
2
เธอควรอยู่ที่ฮอยอันไปตลอด ไม่ควรกลับมาทบทวนเรื่องรักเน่าน้ำของตัวเองที่เมืองไทย และคุณก็ไม่ควรให้เธอมาที่ห้อง คุณควรทิ้งระยะความสัมพันธ์ไว้เพียงคนรู้จักที่คุยกันผ่านเฟซบุ๊ก คุณบอกตัวเองเช่นนั้น แม้ความจริงตลอดเวลาที่คุณทำตัวเป็นเพื่อนปลอม ๆ กับเธอผ่านใยแก้วนำแสง คุณจะคอยตามอ่านทุกสเตตัสของเธอ คุณชอบบทกวีประดักประเดิดอ่านไม่รู้เรื่องที่เธอชอบโพสต์ บทกวีของหญิงสาวธรรมดา ทว่ามีอะไรบางอย่างทำให้คุณรู้สึกว่าเธอกำลังเศร้า กระทั่งบางครั้งคุณรู้สึกว่าเธออาจกำลังเงี่ยน หรือไม่ก็เป็นคุณที่คิดไปเองทั้งหมด เพราะลึก ๆ แล้วคุณเศร้าและเงี่ยนอยู่เสมอ คุณรู้ตัวดี
เธอเศร้าเหมือนเมฆหม่นอุ้มฝน คนรักที่คบหามาสิบสองปีของเธอไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น เธอจับได้ และเธอก็บอกให้อภัยเขาแล้ว แต่ความเศร้ายังคงอยู่ เธอขอเวลาคนรักกลับมาอยู่เมืองไทย เธอต้องการเวลาทบทวนเหมือนหญิงสาวหม่นหมองในหนังโรแมนติกดราม่าดาษดื่นสักเรื่อง เธอบอกว่าการให้อภัยกับความเศร้าเป็นคนละเรื่องกัน เธอเล่าให้คุณฟังตั้งแต่จนจบ เล่าเหมือนฝนซึ่งจู่ ๆ ก็พรั่งพรูลงมาจากฟ้าหลังการกักเก็บความทึมเทาไว้เป็นเวลานาน คุณปลอบใจเธอ ปลอบใจเหมือนตัวเองเป็นพระเอก ซึ่งลึก ๆ คุณรู้ว่าคุณไม่ใช่ สิ่งอันระริกไหวใต้หน้ากากแสนดีของคุณแค่อยากได้หัวใจของเธอ หรือไม่ก็เรือนร่างของเธอ
3
หลายคืนต่อมาคุณพิมพ์ข้อความบอกว่าอยากเจอเธอ คุณลังเลนิดหน่อยก่อนจะพิมพ์ลงไป กล่าวให้ถูกต้องคุณกลัวว่าเธอจะปฏิเสธ กลัวว่าเธอจะมองเห็นปีศาจในท้องน้อยของคุณ ข้อความถูกอ่านหลังส่งไปทันที เธอตอบตกลง ไม่ถามอะไรต่ออีกสักคำ
แรกเริ่มเดิมทีคุณนัดกับเธอตอนหัวค่ำที่ร้านกาแฟใกล้ห้องเช่า คุณอาบน้ำแต่งตัวหวีผมเรียบแปล้แบบดาราฮ่องกงยุคเก่า หากพอใกล้ถึงเวลานัดเธอพิมพ์กลับมาอีกครั้งว่ามีเรื่องต้องไปทำ แต่ไม่ว่าอย่างไรจะมาพบคุณให้ได้ คุณแสร้งทำเป็นเข้าอกเข้าใจ จากนั้นถอดเสื้อผ้าออกเพราะอากาศร้อนอบอ้าว เปิดน็อคเทิร์นของโชแปง นั่งรอนิ่งงันในหลุมของเสียงเปียโน แล้วฝนก็ตก
4
เกือบตีสามของคืนนั้นฝนยังไม่หยุด เธอมาถึงพร้อมกับตะกร้าใบเล็กในมือข้างหนึ่ง ลูกแมวสีดำตัวเล็กจ๋อยเท่ากำมือนอนหลับตาไม่สนิทอยู่ในตะกร้า ขาหลังทั้งสองข้างถูกพันคลุมด้วยผ้าพันแผล คุณมองลำตัวของมันที่แทบไม่ไหวติง ลมหายใจของมันแทบไม่ทำให้ร่างกายเคลื่อนขยับ แวบหนึ่งคุณเผลอคิดว่าเธอเอาแมวตายใส่ตะกร้าพกติดตัวมาพบคุณ
อาจเป็นเพราะลูกแมวสภาพร่อแร่ เปลือกของความแปลกหน้าจึงถูกกะเทาะ ความประหม่างกงันถูกทำให้เจือจาง ลูกแมวโดนหมารุมกัด เธอบอกคุณ หลังเดินออกมาจากเกสต์เฮ้าส์ในชุมชนเก่าของกรุงเทพฯ เธอได้ยินเสียงแมวร้องออกมาจากตรอกมืด เธอเดินเข้าไปดู ลูกแมวซุกตัวอยู่ข้างถุงขยะ ขาหลังทั้งสองพับลงกับพื้นเป็นรอยแผลจวนเน่า ลูกแมวร้องแผ่วเบาราวกับทุกการเปล่งเสียงของมันจะเป็นครั้งสุดท้าย เธอตัดสินใจอุ้มมันขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ค้นหาโรงพยาบาลสัตว์ที่ใกล้ที่สุด หลังจากนั้นจึงพิมพ์บอกคุณ
เธอวางตะกร้าใส่ลูกแมวไว้ที่มุมหนึ่ง แล้วนั่งลงบนขอบเตียง คุณนั่งลงเคียงข้าง บทสนทนาเริ่มไล่เรื่อยเปื่อย เรื่องฮอยอัน เรื่องงานของคุณ เรื่องคนรักของเธอ
5
รูช่องแห่งดํากฤษณาขยายเปิด คุณค่อย ๆ ขยับตัวใกล้เธอ ปีศาจที่แท้จริงภายในกำลังเคาะประตูเรียก ระหว่างกำลังคุยกันเรื่องคนรักของเธอ คุณบอกเธอว่าถ้าให้อภัยเขาแล้วก็อย่าคิดมากอีก การเศร้าและจมอยู่กับความผิดหวังจากคนรักไม่ต่างจากการไม่ให้อภัย คุณปลอบเธอเหมือนปลอบเด็กแรกสาวที่ผิดหวังจากรักครั้งแรก คุณจับมือเธอมาบีบเบา ๆ แล้วประทับจูบบนหลังมือนุ่มนั้น การกระทำอันจำมาจากหนังเน่าน้ำสักเรื่อง
กลางหลืบของความเงียบ คุณเอี้ยวตัวจูบเรียวปากสีกุหลาบ เธอเผยอปากรับจนท่อนลึงค์ของคุณพองโต ระหว่างจูบคุณลืมตาขึ้นบางครั้ง ในระยะใกล้เช่นนั้นเหมือนคุณพบความหม่นคล้ำของความเศร้าตกตะกอนอยู่ในถุงใต้ตาของเธอ เรียวปากของเธอนุ่มจนคุณไม่อยากหยุดจูบ แต่แล้วขณะที่คุณเริ่มใช้มือเลื้อยไล้ไปตามเรือนร่าง เธอก็ถอนจูบออก นิ่งงันจ้องหน้าคุณเนิ่นนาน สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ ดวงตาทั้งสองข้างคล้ายกำลังมองทะลุเข้าไปเห็นบางอย่างในดวงตาของคุณ
หลังจากนั้นก็ไม่มีการพูดอีก คุณกับเธอกลายเป็นนักแสดงละครใบ้ นักแสดงในโรงละครชื้นอับซึ่งถูกวางโครงเรื่องและท่วงท่าไว้ให้แล้ว คุณปลดเปลื้องเธอออกจนเปลือยเปล่า แล้วปอกลอกเรือนกายของตัวเอง คุณไล่เรื่อยละเลงจูบเธอแทบทั้งตัวตั้งแต่ติ่งหู ยอดถันของเธอใหญ่และตั้งแข็งตั้งแต่คุณยังไม่ได้โลมเลีย คุณจูบเรื่อยมาจนผ่านซี่โครงท่อนสุดท้าย สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ซอกซอนเข้าไปตามโพรงจมูก ลงไปพบความฉ่ำชื้นอวลอุ่นซึ่งชำแรกออกมาจากกายของเธอ
...ยื่นหน้าเข้าไปสิ กลืนกินมัน ให้มันสะดุ้งคราง มันก็เป็นแค่นังร่านที่ผิดหวังจากคนรักห่วยแตก แล้วมึงก็ทำหน้าที่ของตัวเองมาจนถึงจุดสำคัญแล้ว โลมเลียหว่างขาของมันสิ มึงต้องการไม่ใช่เหรอ จากนั้นดันท่อนเนื้อของมึงเข้าไป กระแทกกระทั้นนังเศร้าให้เสียงกระเส่า มึงได้อย่างที่มึงต้องการ ไม่มีอะไรให้มึงต้องคิดอีก มันก็ไม่ต่างจากคนรักของมันหรอก มันกำลังเอากับมึง เอากับคนอื่นที่ไม่ใช่คนรัก ช่างหัวเพลงงี่เง่าที่มึงเปิด แล้วเอามันเสียที...
เธอกลับไปตอนรุ่งสาง จากไปพร้อมฝนซึ่งซาเม็ด ตอนที่ฟ้ามืดดำรางจางเป็นสีน้ำเงิน เธอสวมกอดคุณโดยไม่พูดอะไร แล้วเดินเงียบ ๆ ไปตามโถงทางเดินกลืนหายไปในลิฟต์ ในห้องเหลือเพียงคุณ ตอนนั้นแหละที่คุณรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งสอดแทรกเข้าไปภายใน ความรู้สึกผสมปนเปค่อย ๆ ก่อตัวเป็นก้อนกลางอก ไม่ใช่ความรัก ไม่เชิงความเศร้า ไม่ถึงกับเสียใจ คุณไม่รู้ว่ามันคืออะไร นั่นคือตอนที่เปียโนของโชแปงกลายเป็นเพลงเรียกฝน เพราะคุณเริ่มสัมผัสถึงการร่วงหล่น วูบเสียว แสนเศร้า ตกกระแทก งดงาม และไม่อาจควบคุม คุณยืนสูบบุหรี่ริมระเบียงมองฟ้าเปลี่ยนสี แล้วก็นอนไม่หลับจนเกือบเที่ยงวัน นั่งมองลูกแมวสีดำซึ่งคุณไม่รู้ว่าเธอตั้งใจทิ้งไว้ให้คุณหรือเปล่า
6
จบน็อคเทิร์น op. 15 no.2 ไปนานแล้ว แต่น็อคเทิร์นหมายเลขอื่นยังคงบรรเลงต่อไป คุณยืนฟังเสียงฝนอยู่ริมระเบียง ตั้งใจฟังการร่วงหล่นที่มองไม่เห็นในความมืด เธอจากไปแล้ว กลับไปหาคนรักที่ฮอยอัน เธอไม่ถามอะไรถึงลูกแมวสีดำสักคำ เหมือนที่ไม่เคยถามหาเหตุผลในการมาพบคุณ เธอหายไปอย่างนั้น แบบไม่เป็นปัญหายืดยาวให้คุณ ทิ้งไว้เพียงเจ้าหน้าขนเอาไว้บนเตียง
ความสัมพันธ์เหมือนฝนหรือเปล่านะ คุณคิดถามตัวเองในใจ มันต้องมีใครคนหนึ่งร่วงหล่นซ้ำซากเสมอใช่ไหม ขณะที่ใครอีกคนนอนหลับสบายฟังเสียงสาดซาขับกล่อม
คุณเดินกลับเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวลงเบา ๆ พยายามไม่ให้เจ้าลูกแมวตื่น คุณหลับตาคิดถึงเมืองฮอยอัน เมืองที่คุณไม่รู้จักและไม่เคยไป คุณจินตนาการจากที่เธอเคยเล่าให้ฟัง เมืองโบราณริมชายฝั่ง ตามถนนซอกซอย กระทั่งห้องหับยามค่ำคืนมีกลิ่นเก่าของการล่าอาณานิคม กลิ่นอันสับสนของชนชาติ กลิ่นสงคราม และกลิ่นคาวของเธออันกำจายในอ้อมกอดของคนรัก คุณคิดไปไกล เห็นเธอกำลังร่วมรักกับชายคนรักหนักหน่วง ท่อนลึงค์ของคุณตั้งโด่ คุณค่อยๆ รูดมันช้าเชือน ที่ฮอยอันตอนนี้ฝนตกไหม คุณอยากรู้ หากที่นี่ฝนยังคงร่วงหล่นต่อไป โชแปงยังคงบรรเลงต่อไป
draft - 0
10.07.60
ความรักหนหลังเหมือนถ่านไฟเก่าครุกรุ่นเมื่อโบยบินมาพบกันอีกครั้ง เป็นการกระชากความสัมพันธ์ที่แนบแน่น เมื่อรักกลายเป็นการร่วมรัก ก่อนกลับมาพบความว่างเปล่า คืนที่ฝนจะตกก็ไม่ตก และเปียโนของโชแปงเล่นไปถึงห้ารอบ