โรค วิญญาณ ความรัก

อีกเพียงไม่กี่วัน เธอก็จำต้องจากไปแล้ว หมอบอกผมเช่นนั้นเพื่อเผื่อเวลาเตรียมใจ

"อะไรที่ยังไม่ได้บอก หรือไม่เคยทำก็จัดการซะนะ หมอพยายามช่วยเธอสุดความสามารถแล้ว ต้องขอโทษด้วยจริงๆ"

ผมนิ่งงัน ไม่พูดกับใครไปค่อนวัน ไม่เหลืออะไรให้หวังแล้วใช่ไหม?

ใช่ คราบน้ำตาบอกผมมาแบบนั้น มันควรถึงเวลาที่เธอต้องหยุดทรมานเสียที ยอมให้เธอได้สู่สงบเถอะ

ไม่! เราสัญญากันไว้แล้วไง ว่าจะไม่ทิ้งกัน เธอลืมมันหมดแล้วหรอ? ผมต้องอยู่อย่างไร ต้องกิน ต้องนอน ต้องหายใจอย่างไร โดยไม่มีเธอ เสียงไอ เสียงสูดน้ำมูก เสียงละเมอครางจากความรวดร้าวแล้วจบลงตรงสะดุ้งตื่นทุกครั้งกลางค่ำคืน ความเจ็บปวดของเธอคอยย้ำเตือนถึงการมีอยู่ เธอเจ็บปวด ฉันเจ็บปวด เราร่วมกันเจ็บปวด คือด้ายเส้นสุดท้ายซึ่งเชื่อมระหว่างสองเรา "ยังจะเรียกว่ารักได้อย่างไร หากไร้ซึ่งการเจ็บปวด"

แล้วผมก็ได้อยู่กับเธอในห้วงเวลาสุดท้าย ชีวิตเธอ เธอเลือกแล้ว ผมจำยอมน้อมรับ (โดยที่เธอไม่รู้ว่าผมนั้นก็ได้เลือกไว้แล้วเหมือนกัน)

ดื่มด่ำในความเงียบงันเมื่อประตูปิดขังเราไว้

"ใกล้แล้วสินะ" เธอกล่าวออกมาโดยไร้เสียง

"ใช่" ผมตอบกลับไป การจบลงตรงห้องนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นที่สมบูรณ์ที่สุด ผมเชื่อเช่นนั้น

และในทันใด ผมตัดสินใจทำมันก่อนที่ทุกศิลธรรมจะทันรั้งผมได้

กายถูกปลดเปลื้องออกจากวิญญาณ แน่แน่วกว่าจิตในเงื้อมกระทำสุดท้ายของคนคิดฆ่าตัวตายเสียอีก

ผมควงร่างเหวี่ยงด้ายเส้นสุดท้ายที่เชื่อมระหว่างเราเข้ารัดกายเธอ ทิ่มแทงเธอด้วยความรวดร้าง ชักออกแล้วแทงซ้ำ สดับฟังท่วงทำนองแห่งรัก เสียงโหยหวนสุดแรงแหบแห้งจนแทบไม่ได้ยิน แนบสนิท จมมิดในความทรมาน

"อีกนิดเดียวเท่านั้นที่รัก" ผมทำอีกครั้ง ชักออก กระแทกกลับสุดแรงเกิดและซ้ำแบบนั้นรอบสุดท้ายจนทะล้นทะลักซึมซาบกายเธอ

"ได้ทุกอย่างตามที่เลือกไว้แล้วนะ" ผมบอกกับสองตาไร้แววคู่งามนั้น สุขคติได้กลบฝังเธอไปแล้ว

ไม่ทิ้งหลักฐาน ไม่มีประจักษ์พยาน ทุกรอยยับรวมถึงการเบิกโพลงโดนจัดการให้คืนสู่สภาพเดิมอย่างสมบูรณ์ ไม่ผิดปกติวิสัยของการจากไปโดยสงบ

หลังเหตุการณ์นั้นผมก็ถูกกร่อนกลืนด้วยความเดียวดาย ว่างเปล่าเนินนาน ทุกอย่างพร่าเลือนในห้องสุดท้ายของชีวิตเธอ รู้ตัวอีกทีก็กลับกัน แทนที่จะคือเธอผู้ดับดิ้น ผีเฝ้าโรงพยาบาลตนนั้นกลายเป็นผมเอง

หลายเดือนผ่าน วันนี้คืออีกครั้งที่อาการได้กำเริบ ผมติดเชื้อร้ายและจำใจต้องกลับไปพบหมอคนเดิมอีกครั้ง

ไม่โดยทางใดก็ทางหนึ่ง "มันจะเป็นไปได้ไง ขาดปัจจัยแทบทุกข้อที่ทำให้เกิดการติดติดต่อ" หมอบอกแบบนั้น

ผมได้แค่รับฟังและน้อมรับกับการดำเนินชีวิตไปตามคำแนะนำของเขา

"คุณก็รู้ดีใช่ไหม ว่ามันทรมานแค่ไหนที่เธอเคยเป็น? ต่อจากนี้คุณคงมีชะตากรรมไม่ต่างจากเธอ" หมอบอกโดยสิ้นหวัง

ผมตอบแต่ในใจว่า "ทราบครับหมอ เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หากแต่ว่ามันคือการเลือกของผมเอง ผมเลือกจะทิ่มแทงเธอก็เพื่อให้เธอได้หลอมรวมกับสุขคติ ในขณะเดียวกันก็ซึมซับโรคนั้นเข้าสู่ร่างกายตนเองด้วย"

เชื้อร้าย... เธอฟักกายภายในผม ความเจ็บปวด... เธอย้ายเข้าสิงสู่ผม จำได้ไหม? เธอเจ็บปวด ฉันเจ็บปวด เราร่วมกันเจ็บปวด ผมไม่เคยเข้าใกล้เธอมากขนาดนี้มาก่อนเลย

"ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ ในความทรมานนี้ ตลอดไป"