ถ้าจะหนี คุณต้องหนีไปกี่ไมล์ถึงจะพ้น

หลังกระโดดจากเรือลงไปยังทะเลที่อุณหภูมิ 15 องศาเซลเซียส อารมณ์และสมองของผมคล้ายถูกแช่แข็ง ในสภาวะนี้ ผมจะนิ่ง ประสาทเฉียบคม และดูอันตราย

'เวลาคุณเป็นแบบนี้ผมคาดเดาไม่ได้ ผมอ่านความคิดคุณไม่ได้ เลิกจ้องผมได้แล้ว'

ผมขึ้นจากทะเลที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง หนีจากสีดำและเสียงกระซิบของมันทีทำให้ผมอยากหยุดตีขา แล้วปล่อยตัวให้จมลงไป ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างกายอบอุ่น แต่ใจผมเย็นเฉียบ และแม้ผมจะยิ้มให้เด็กหญิงชาวฝรั่งเศสที่จ้องเป๋งมา ใจผมก็ไม่รู้สึกถึงรอยยิ้มของตัวเองสักนิดเดียว

เรือเทียบท่าที่เอีย หมู่บ้านที่ได้ชื่อว่าสวยติดอันดับโลก มันตั้งอยู่บนเกาะซานโตรินี ประเทศกรีซ นักท่องเที่ยวบนเรือดูตื่นเต้นกับบ้านเรือนสีขาว ผมจะนอนที่เอียหนึ่งคืนแล้วกลับที่พักหลักซึ่งอยู่อีกฟากของเกาะ อาทิตย์ตอนบ่ายแก่ทำให้ผมต้องสวมแว่นตากันแดด ผมไม่ชอบเท่าไหร่ มันดูเหมือนนักท่องเที่ยวเกินไป

'ถึงไม่สวม คุณก็ดูห่างไกลจากคนท้องถิ่นอยู่แล้ว ตาชั้นเดียวขนาดนี้' ผมเถียงเสียงแว่วด้วยการพึมพำว่า "ฉันตาสองชั้นสำหรับคนเอเชีย" เด็กหญิงคนเดิมแอบมองผมตลอดทางเดินขึ้นเอีย (ภูมิประเทศของซานโตรินีเป็นเกาะแบบภูเขา ไม่ใช่เกาะแบบราบ (ผมอธิบายตามที่เห็น) ท่าเรือจะอยู่ด้านล่าง หมู่บ้านอยู่ด้านบน ต้องเดินขึ้นบันไดหรือจะใช้บริการลาก็ได้) พอผมยิ้มให้เธอ เธอจะหันกลับไปซุกกระโปรงแม่ เขาว่าเด็กๆ ไวต่อสิ่งต่างๆ ที่ผู้ใหญ่ไม่สังเกตเห็น เช่น ผู้ชายน่ากลัวที่แบกความเศร้าและความโกรธมาด้วยอย่างผม

ตลอดทางขึ้น ผมถ่ายรูปจนฟิล์มหมดม้วน พอล้วงหาฟิล์มกลักใหม่ก็พบว่าผมน่าจะลืมในที่พักอีกฟากของเกาะ จากนี้ไปผมจึงทำได้แค่ใช้ดวงตาเก็บภาพ ทั้งอาคารสีขาวโพลน ทะเลแซฟไฟร์ลึกล้ำ โบสถ์ที่สถาปัตยกรรมภายในเป็นสีทองคำจากทองเหลือง ไปจนร้านขายของที่ระลึกซึ่งผมซื้อภาพวาดแผนที่เกาะ เข็มกลัด และโปสการ์ดจำนวนหนึ่ง ผมชื่นชมทุกอย่าง พยายามประทับไว้ในใจแต่ทำไม่ได้ ตัวผมอยู่ที่นี่ หนีมาห่างไกลเสียขนาดนี้ แต่ใจผมอยู่ที่เดิมไม่เคยเปลี่ยนเลย

หากจัดลำดับความสำคัญในชีวิต ผมให้งานเป็นอันดับหนึ่ง เพื่อนและครอบครัวเป็นอันดับสอง (แต่สลับที่ได้ในกรณีเร่งด่วน) ส่วนความรักอยู่อันดับท้ายๆ แต่เวลาผมจริงจังกับใคร สมองของผมจะสูญเสียตรรกะ มันจะยกความรักเป็นอันดับหนึ่ง ผมจะลางานทันทีหากเขาโทร.มาขอ และถึงจะเหนื่อยแค่ไหนผมก็สามารถขับรถไปรับเขาได้เสมอ ไม่ว่าจะอีกฟากของกรุงเทพฯ ข้ามจังหวัด หรือบินไปรับที่ต่างประเทศ ผมปกป้องเขาจากคำวิจารณ์ของเพื่อน จากพ่อแม่ จากน้องๆ และทุกคน ผมบอกว่าผมเลือกเอง ผมเลือกเขา เลือกที่จะเป็นแบบนี้ ความรักทำให้ผมรู้สึกดีและแย่ในเวลาเดียวกัน สุดท้ายการเลือกของผมก็ทำให้ผมปางตาย

ผมลาพักร้อนเพื่อรักษาตัวเอง ใจผมสั่งว่าไปให้ไกลจากที่เดิมๆ ผมกาที่ที่เคยไปกับเขาทิ้ง อันที่จริงผมเลือกรัสเซียไว้อันดับแรก จากเมืองร้อนสู่เมืองหนาว แต่สุดท้ายผมกลับมาหมู่เกาะที่เขาเปรยว่าอยากมาเที่ยว

ผมไม่เข้าใจการตัดสินใจของตัวเองเลย

อาทิตย์ใกล้ตกดิน ผมสังเกตว่าผู้คนเดินอย่างรีบเร่งไปทางเดียวกัน ผมเดินตามไปเพราะอยากรู้ จนถึงปลายทาง ผมจึงเห็นว่าพวกเราเดินมายังบริเวณที่สามารถชมพระอาทิตย์ตกดินได้ถนัดที่สุด และสวยที่สุด ผมมองไปรอบๆ เห็นคู่รัก เห็นเพื่อน เห็นครอบครัว ผมถูกใจพวกวัยรุ่นที่นั่งอยู่บนขอบกำแพงมากที่สุด ตรงนั้นสูง หากตกลงมารับรองว่าเจ็บหนัก แต่วัยรุ่นก็อย่างนี้ ชอบเสี่ยง รักความตื่นเต้น ไม่กลัวเจ็บ แม้แต่ความตายก็อาจไม่กลัว

นานมาแล้วผมเคยเป็นแบบพวกเขา มีชีวิตโลดโผนและสนุกไปกับทุกอย่าง ผมยิ้มให้ภาพนั้น ก่อนจะหันกลับมาที่เดิมเพราะรู้สึกว่ามีอะไรมาชนขา เป็นเด็กชายตัวเล็กๆ ที่ถือกล้องใหญ่กว่าหน้าตัวเอง ผมมองหน้าจอ มันอยู่ในโหมดวิดีโอ นั่นทำให้ผมยิ้มกว้างขึ้น พระอาทิตย์ตกช้ามาก ส่วนเจ้าหนูก็อดทนมาก มือเล็กๆ สั่นเพราะหนัก แต่ยังมุ่งมั่นระดับตากล้องมืออาชีพ แม่ของเด็กชายขอโทษที่ลูกเบียดผม แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไร ที่ที่ผมยืนเห็นวิวกำลังดี

แสงอาทิตย์อาบย้อมโลก จากส้มค่อยเจือชมพู และจากชมพูก็เจือม่วง ในม่วงมีครามเข้ม ผมดูพระอาทิตย์ตกดินร่วมกับคนเป็นร้อย แบ่งปันโมงยามที่งดงามเป็นสากล ผมเขยิบให้ช่างภาพตัวเล็กยืนได้ถนัด จากนั้นผมก็ละสายตาจากแสงของพระอาทิตย์ขณะตกดินแล้วมองไปทั่ว คู่รักจูบกัน ยิ้มให้กัน พวกวัยรุ่นเปิดเบียร์ คุณยายพยายามถ่ายรูปด้วยไอโฟน ชาวจีนถ่ายเซลฟี่ (ผมไม่ได้เหยียดนะ) และเจ้าหนูที่เริ่มเมื่อยแล้วยืนพิงขาผม

ต้องไปไกลเท่าไรถึงจะหนีพ้น...ผมไม่รู้

แต่ภาพ ณ ขณะนั้นได้ชะล้างความเศร้าและความโกรธของผมไปได้ส่วนหนึ่งแล้ว