ถึง ดอกทานตะวันของคุณ

ถึง คุณ

ฉันอยากให้จดหมายฉบับนี้ไปถึงคุณ แม้รู้ดีว่ามันจะไม่ไปถึง

วันนี้มันเป็นวันสีเทาอีกแล้ว เทา แล้วก็เปียกแฉะเหมือนฝนตกอยู่ตลอดเวลา แต่เป็นฝนในหัวของฉันเอง ฉันรู้อยู่แล้วว่าการสู้กับมันมันเหนื่อย แต่ฉันไม่คิดว่าจะมีวันที่เหนื่อยมากขนาดนี้ โลกกดทับฉันเอาไว้ ท้องฟ้าถล่มลงมาเหมือนที่กระต่ายในนิทานร้องโวยวาย ผิดกันแค่เพียงว่ากับฉันมันเหมือนของจริง

คุณทำยังไงกัน ตอนที่ถาดสีของคุณเหลือแค่สีเทากับน้ำเงิน สีเหลืองของคุณหมดจากหลอดไปแล้วและคุณไม่สามารถซื้อใหม่ มันเหมือนว่าวันต่อ ๆ ไปคุณจะไม่สามารถระบายสีเหลืองลงในชีวิตคุณได้อีก แล้วสีเหลืองบนถาดสีที่ติดกรังมันก็ช่างดูเศร้าเหลือเกิน

ถ้าขูดสีออกทั้งถาด ฉันจะเริ่มต้นใหม่ได้หรือเปล่า แต่ฉันก็ไม่รู้คำตอบของคำถามนี้หรอก คุณเองก็ด้วยใช่ไหม คำถามที่ฉันควรถามมากกว่านั้น คือ มันคุ้มค่าที่จะลองใหม่

ฉันนึกเสียงคุณ กับลายมือของคุณออกเลย คุณคงจะตอบ ว่าคุ้มที่จะลอง

คุณทำยังไงกันนะ ตอนที่เหมือนโลกทั้งใบไม่เข้าใจคุณเลย

มันช่างเป็นคำที่ใหญ่ และมีความหมายเกินจริงเหลือเกิน โลกทั้งใบไม่เข้าใจ แต่บางครั้ง ฉันก็เข้าใจว่าทำไมคุณรู้สึกอย่างนั้น เพราะฉันเองก็รู้สึกเหมือนกัน

จะก้มมองเบื้องล่าง หรือเงยหน้ามองฟ้าก็คงไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น น้ำที่ทะลักออกมา และหลุมที่กัดกลืนเราต่างมาจากตัวเราและสิ่งที่ผลักไสเข้ามาในตัวเราทั้งนั้นไม่ใช่หรือ

พรุ่งนี้จะดีกว่าวันนี้ไหม บางครั้งมันก็ดูเป็นคำถามที่เปล่าประโยชน์ และคงจะดีถ้าเราไม่คาดหวัง แต่เราก็ยังคาดหวังอยู่ดี ใช่ไหม ทั้งคุณ และฉัน

แต่อีกใจเราต่างก็รู้ดี ฝนที่ตกอยู่ทุกวัน น้ำที่ท่วมสูงขึ้นทุกที สักวันเราคงจะสำลักน้ำตาตัวเองตาย

พรุ่งนี้จะยังเป็นพรุ่งนี้อยู่ แต่มะรืนนี้ล่ะ จะยังเป็นพรุ่งนี้ของพรุ่งนี้ไหม

ฉันหวังว่ามันจะยังมีพรุ่งนี้ให้รออยู่เสมอ พรุ่งนี้ที่มีแสงแดด

ทานตะวันของคุณยังชุบชูใจฉัน แม้ว่ามันจะเป็นสีเหลืองที่แสนเศร้า และฉันหวังว่าจะมีอะไรสักอย่างชุบชูใจคุณอยู่เช่นกัน

ฉันอยากให้คุณไม่เจ็บอย่างที่แล้ว ๆ มา

เพราะฉันก็หวังเช่นนั้นให้ตัวเอง

ขอวันแดดออกของเราทั้งคู่จงมาถึง

ฉันเอง

ผู้มีคุณเป็นแรงใจ