#เธอ #นสทผมดข

#เธอ

เธอตอบว่า "ชอบเมืองใหญ่" "ทำไม?" ผมถามต่อ "ฉันชอบมองดาว" เธอตอบ "แต่ที่นี่ไม่เห็นดาว" นิ้วผมชี้ท้องฟ้า (ดวงดาวบนนั้น ว่างเปล่า) "ดาว ไม่ได้มีแค่บนฟ้า" นิ้วเธอชี้ที่ผม (สมองว่างเปล่า แต่เติมเต็ม) นิ้วมือเรา สอดประสานกัน ผมเห็นดาว อยู่ตรงหน้าผม

เธอขอบใจ ฉันเงียบ น้ำตาเธอคลอ ฉันขยับใกล้ และกุมมือเธอแน่นขึ้น

ผมชงกาแฟ เธอชงโกโก้ ผมนั่งตรงข้ามเธอ เธอจิบกาแฟผม "ขมจัง!!" ผมยื่นมือจะหยิบแก้วโกโก้ เธอปัดมือผม "ของฉัน" เธอขยับแก้วหนี

บนโซฟา เธอนั่งหลับ เศษบราวน์นี่ ที่มุมปาก รุ่งเช้า ปากบวมเจ่อ เธอหยิกผม "ทำไมไม่ปลุก?"

เธอถามผม "ขีดเส้นใต้ในหนังสือได้ไหม??" ผมเงียบ "ไฮไลต์สี ตรงบรรทัดนี้ได้ไหม?" ผมเงียบ เธอหยิบปากกา วาดหนวดแมว บนหน้าผม

เธอถามผม "ข้าวผัดอร่อยไหม?" ผมพยักหน้า "ไข่พะโล้ หล่ะ?" ผมพยักหน้า "เห็นไหม เราก็ทำอาหารเป็น อร่อยด้วย" ตอนพูด เธอยิ้ม แก้มเธอแทบฉีก "อุ่นข้าวกล่องกับไมโครเวฟ ถือว่าเป็นการทำอาหารหรือ?" สิ้นคำถาม เธอหุบยิ้ม แล้วเก็บข้าวเข้าตู้

เธอเดินเข้ามา กอดผมจากด้านหลัง

ประตูห้างเปิด เธอเดินออก ชนรถเข็น ผมหัวเราะ แว่นเธอเป็นฝ้า

เธอไม่กินผัก "ไหน เอาเนื้อชิ้นนั้นมาแลกกับแตงกวานี้สิ่" แถมเธอบอกว่าเสียเปรียบเพราะเนื้อ ชิ้นเล็กกว่าแตงกวา

ผมนั่งเงียบ เธอนั่งลงตรงข้ามผม ผมเงียบ หลบสายตา เธอย้ายมาข้างผม ผมเงียบและหลับตา เธอซุกหัว นอนตักผม "ทำไม?" เธอบีบมือผม แล้วหลับตา "ทำไม ทำไม ทำไม?" น้ำตาผมหยดบนแก้มเธอ เวลาผ่าน น่องเริ่มชา ผมลืมตา "ไม่เป็นไรน่ะ" เธอละเมอ

ตื่นเช้า ไร้ร่างเธอข้างฉัน กลิ่นไหม้ โชยจากครัว ผมยิ้ม "เธอรักผม" คือความหมายทุกสิ่งที่เธอทำ

#หนังสือที่ผมไม่ได้เขียน #เธอ